India - zoals het is

In mei 2018 bezocht ik India, een land dat mij reeds lang fascineerde. Bestemming was de staat West-Bengalen, een deel van India dat nog heel authentiek is. Ik startte in Kolkata of ook nog wel Calcutta genoemd. De stad heeft nog vele gebouwen uit de koloniale tijd toen de Britten er de plak zwaaiden. Het is ook de laatste stad in India waar nog de gele taxi's uit die periode rondrijden. Ik bezocht er Victoria Memorial, gebouwd ter ere van Queen Victoria hoewel zij het nooit in het echt heeft gezien. Verder de Botanische tuin met de  Grote Banyan boom, hij is 250 jaar oud. Verdere bijzonderheid aan deze boom is  de groei van luchtwortels (mer dan 3600). In feite vormt deze ene boom bijna een klein bos met een spreiding van 300 m. Een attractie die beslist moet gezien worden. 

In de historische wijk Kumartuli zijn poppenmakers aan het werk. Zij maken de poppen en beelden van klei op een vorm van stro en hun werkzaamheden kunnen gevolgd worden in hun kleine ateliers die gelegen zijn in de smalle steegjes van deze stadswijk. Van Kumartuli ging het verder naar de prachtig gedecoreerde Jain tempels vol witte marmer, spiegels en mozaïeken. Het Jainisme is één van de drie grote religies in India.    

Wil je een glimp van het échte dagelijkse leven opvangen ga dan vroeg in de ochtend naar de Malik Ghat bloemenmarkt, gelegen in de buurt van de Hooghly rivier en onder de Howrah Bridge. Dagelijks komen de bloemenverkopers daar 's ochtends vroeg met hun goederen in grote manden gedragen op het hoofd, in bakfietsen en stootkarren. De bloemen worden in slingers gerijgd en dienen als offeranden in de tempels of ook als decoratie voor festiviteiten. Het maken van de slingers gebeurt ofwel op de markt of soms reeds thuis en dan worden ze in grote trossen over de schouder meegedragen. De lucht is bedwelmd met bloemengeuren. Kortom, het is een geweldige ervaring om rond te kuieren op deze markt die eruit ziet als een grote doolhof met talloze kraampjes, smalle passages en duizenden bloemen. Het is een spektakel van bewegingen, kleuren en geuren. 

En dan nam ik nog een kijkje in de wijk rondom het gerechtshof. Wat een wereld van verschil met ons justitie-apparaat. Op het voetpad houden griffiers hun 'kantoor' en bieden hun diensten aan aan de advocaten. Dit kantoor is dan niet meer dan een kleine tafel onder een afdakje van plastic dekzeil. Om de rechtbankdossiers op te stellen gebruiken ze ouderwetse schrijfmachines en carbon papier.

Emotioneel en ontroerend werd het voor mij tijdens een bezoek aan de Misionarissen van Naastenliefde, opgericht door Moeder Teresa. In hetVV weeshuis verbleven op het moment van mijn bezoek 122 kleine kinderen en baby's. Vaak schrijnend is het te weten dat moeders afstand doen van hun kinderen uit armoede. Want armoede is natuurlijk een groot probleem in India. Het was op bepaalde momenten, en dan vooral in Kolkata, schokken voor mij om te worden geconfronteerd met de bedelaars, bedelende kinderen, de sloppenwijken, de chaos, het vuilnis, de slechte hygiënische levensomstandigheden, de talloze straathonden, het nooit te stoppen lawaai en verkeer.... Maar ik had Kolkata niet willen missen !

Vanuit Kolkata ging het verder naar het Nationaal Park Sundarbans. Dit is een grensoverschrijdend natuurgebied dat ook een deel van Bangladesh beslaat. Specifiek aan de Sundarbans zijn de landschappen met mangroven en kreken. Mangroven groeien in modderige bodem en halen hun zuurstof op dmv luchtwortels. Ze kunnen in de hoogte groeien als bomen of lager blijven als struikgewas. Het park is tevens de habitat voor de Bengaalse tijger. Spijtig kreeg ik er geen te zien tijdens de vele uren op de boot. De mensen die er wonen leven vooral van visvangst. Een hard leven want zeer gevaarlijk vanwege de aanwezigheid van tijgers. Deze visvangst wordt voornamelijk beoefend door de vrouwen die met sleepnetten door het water gaan. De mannen trekken eens per jaar de jungle in om honing te gaan verzamelen. Al even riskant want ook daar tijgers op de loer. Het risico staat trouwens in schril contrast tot de inkomsten. De honing gaat naar de staat die er woekerwinsten uit halen want het goedje wordt verkocht als grote delicatesse en kost handenvol geld, terwijl de arme honingverzamelaars slechts een habbekrats verdienen voor hun noeste  en riskante arbeid.

En dan stond nog één regio op mijn programma en dat was de theestreek van Darjeeling, een regio die wereldberoemd is om de beste en fijnste soorten thee. Ik verbleef eerst in de stad Darjeeling en meer bepaald in het legendarische Windamere hotel. Als gast ga je terug in de tijd bij het betreden van dit pand gebouwd in 1939. Je waant je terug in de tijd van de Britse kolonialen en het hotel was in die tijd het toevluchtsoord van vele Britten die even de warmte en de chaos van Kolkata wilden ruilen voor de rustige sfeer en de koele berglucht met zicht op de Himalya. Alles; van de Engelse cottage tuin, de kamers met antiek mahonie, de heel persoonlijke service, tot de culinaire hoogstandjes... aan alles is gedacht om het de gasten zo aangenaam mogelijk te maken. 

Tijdens een verblijf op de theeplantage Sourenee Tea Estate leerde ik alles over thee. Ik wandelde over de plantage en zag de pluksters aan het werk maar ook kon ik het productieproces volgen tijdens een rondleiding in de fabriek. Hoeveel er niet bij komt kijken zoals het droogproces, de verschillende soorten machines voor sortering en verpakking. Ik kreeg er uitleg over de verschillende theesoorten, de wereldhandel en nog zoveel meer...

India was een geweldige ervaring; een land vol traditie, cultuur en religie. Vol kleur ook en vol van de meest vriendelijke mensen die ik ontmoette.  Ooit hoop ik nog terug te kunnen keren....