Een tocht doorheen de Kathmandu vallei

In maart 2019 ging ik op tocht doorheen de Kathmandu vallei. Na een lange reis via Dubai landde ik in Kathmandu en de eerste dagen spendeerde ik aan verkenning van de stad. In de vallei liggen de drie Koningssteden Kathmandu, Bhaktapur en Patan. In vroegere tijden drie aparte stadskernen, heden ten dage door de bevolkingsexplosie en de vlucht van het platteland naar de steden echter versmolten tot één grote agglomeratie. Ik logeerde in Patan en trok daar eerst op pad. Ik bezocht Durbar Square met zijn vele bewaarde tempels en paleizen. Verder kon ik op bezoek bij de Kumari. Maar misschien even een woordje uitleg ter verduidelijking. Een Kumari is een jong meisje dat beschouwd wordt als een levende godin. Ze wordt gekozen door een Raad van Wijzen en vanaf dat moment neemt zij haar intrek in het Huis van de Kumari samen met haar familie. Ze komt enkel nog buitenhuis op religieuze feestdagen, krijgt dus thuisonderwijs en ze leeft erg teruggetrokken. Erg gelukkig leek het kind van 9 jaar me niet...

Verder bezocht ik het tempelcomplex van Swayambunath, ook wel de Monkey Temple genoemd en dat is niet voor niks. De apen kweken er als gek en het best laat je eten en drinken buiten het zicht. De rijkelijk uitgedoste tempel wordt verder nog versierd door honderden gekleurde gebedsvlaggetjes en het is een geweldig sfeervolle omgeving. Temeer omdat je vandaar ook mooie panorama's hebt over de vallei en de stad. Van daar ging het naar het centrum van Kathmandu met eveneens een centraal plein, Durbar Square genoemd. Ook hier tempels met weelderige versieringen van houtsnijwerk.  

De volgende ochtend startte met alweer een wat je noemt once-in-a-lifetime ervaring. Beslist één van de hoogtepunten van deze reis was een vlucht boven de Himalaya met als bestemming Mount Everest. Wat een indrukwekkende berglandschappen kon ik bewonderen en dan kwam de Everest in het vizier. Een grootse belevenis en onuitwisbare indrukken is het minste wat ik kan zeggen over deze korte vliegtrip.

Van de luchthaven ging het terug de stad in voor een beklijvend bezoek aan het tempelcomplex van Pashupatinath, zowat het Varanasi van Nepal. Voor de Hindoes is deze plek zowat het allerheiligste en hier sterven en gecremeerd worden is de hoogte betrachting voor elke Nepalese Hindoe. Eerst bezoek ik een soort 'hostel' waar de diepgelovigen hun laatste dagen doorbrengen zodat ze kunnen sterven in de nabijheid van de tempel. Daarna neem ik een kijkje bij de ghats langsheen de Bagmati rivier en ben ik getuige van de rituelen van reiniging en het klaarmaken van de lichamen tot en met de verbrandingen. Allemaal beelden die op mijn netvlies gebrand staan sindsdien ...

Later op de dag bewonder ik de stoepa van Bodnath, UNESCO Werelderfgoed en de voornaamste boeddhistische trekpleister van de Kathmandu vallei. Reeds ten tijde van de Zijderoute was het heiligdom als een baken van herkenning voor de karavanen...  Ik kuier samen met de vele pelgrims mee rond in wijzerzin, ik zet mij op een bankje en observeer de locals om daarna uitgerust verder nog wat rond te slenteren langs de talrijke winkeltjes die uitpuilen van souvenirs, prullaria en devote gebruiksvoorwerpen zoals gebedsmolentjes en mala's (zoiets als onze paternosters).

'S avonds was ik nog te gast bij een Belg die net buiten Kathmandu een opvanghuis voor straatkinderen runt. Ik kreeg een korte rondleiding in de nieuwbouw die na de aardbeving van 2015 werd opgetrokken met veel financiële steun uit ons land. Ik kreeg de slaapvertrekken te zien, de studiezaal waar de kinderen op dat moment hun huiswerk en lessen studeerden en er was nog tijd voor thee.

Vroeg in de ochtend de volgende dag trok ik de straat op om Patan te zien ontwaken... vrouwen vegen de stoep en brengen offeranden, mannen met stootkarren en bakfietsen, op de markt stallen marktkramers hun waren uit, bij de tempel werd gebeden en gezongen.... Het leven van alledag trok zich op gang.

En dan was het tijd om de hectische stadsdrukte even achter me te laten en de heuvels in te trekken voor enkele dagen rust en bezinning. Ik maakte kennis met het Tibetaans boeddhisme in de kloosters van Kopan en Pullahary. Ik zag het leven van de monikken, ik volgde gebedsceremonies en ik stond versteld van de pracht en praal in zo'n boeddhistische kloosters. Allemaal geweldig interessant. 

Vanuit het resort in de heuvels maakte ik ook enkele trektochten langsheen dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan. Teleurstellend was wel de enorme schade die nog steeds zichtbaar was overal waar ik kwam, in de steden zowel als op het platteland leven nog steeds mensen zonder degelijke woonst. 

Als laatste van de drie Koningssteden bezocht ik Bhaktapur en ik kon mij vergapen aan alweer pareltjes van eeuwenoude architectuur, veelal in de typische Newar-stijl met prachtig houtsnijwerk. Bhaktapur staat bekend als stad van vele ambachten. Houtsnijwerk is er één van maar verder zijn er ook veel pottenbakkersateliers te vinden en in de straten zag ik diverse oventjes in actie. Ik bracht ook een bezoek aan een ambachtelijk papieratelier en kon een kijkje nemen in het productieproces van handgeschept papier. In de stockageruimte lagen de papiervellen gestapeld in een waaier van kleuren en het was een lust voor het oog deze regenboog aan tinten te mogen bekijken.

Ik sloot deze reis af in stijl met een laatste nacht in wat door reisgidsen wordt omschreven als het beste en mooiste hotel van Nepal; het Dwarika. Ik zou het nog best willen geloven ook. Het is een prachtig gebouw in Newar-stijl met een groot binnenplein vol sfeervolle hoekjes, veel houtsnijwerk, een zwembad, klaterende fonteinen, weelderige bloemen en planten.....En ook weer een gastvrije en attente service, zo wat je mag verwachten in dit soort van hotels ...

En zo kwam ook een einde aan deze odyssee doorheen de Kathmandu vallei. Ik ontmoette zovele vriendelijke locals en stond versteld van de moed en veerkracht van de Nepalezen. Ik kreeg een inkijk in de Nepalese way of life én ook in het Tibetaans boeddhisme. Kortom een bijzonder verrijkende tocht.